Soms kom je op je reis op plekken waar je al heel lang naar op zoek was… Zonder het te weten.
Op onze reis van Amsterdam naar Cabris, Zuid-Frankrijk, over de oude Route National N7 vonden we onvergetelijke plekken. De charmante B&B bij Fontainebleau, waar we wel zes eigengemaakte soorten jam proefden. Of het enorme lege hotel van het kleine, lieve dametje in Roanne, dat ons ruimhartig ook haar garage aanbood voor de auto. Maar eigenlijk was ik op zoek naar Chez Rogier en het kasteel in Monestier. Zonder dat ik het wist.
Ook anno 2017 zit Frankrijk nog steeds van 12.00 tot 16.00 uur op slot. Op die dag hadden Paul en ik er al heel wat kilometers opzitten. Gedreven door honger en dorst stopten wij in Monestier de Clermont. In de verte zagen we een ‘Pelforth’ reclamebord gloren.

We stapten het café en de vorige eeuw binnen. Voilá de uiterst vriendelijke Rogier, die, hoewel de puinhopen van de voorbije lunch nog zichtbaar waren, overal lege borden en glazen met restjes rode wijn, nog wel een lunch voor ons wilde klaarmaken. Terwijl hij rommelde in zijn kleine keuken genoten wij van deze plek. Edith Piaf klonk hard uit een ouderwetse luidspreker. Nostalgisch Frans servies. Kleine ‘ballon’ glazen. Foeilelijke kunst aan de muur. Gevonden. De leukste plek op aarde.
Na de heerlijke lunch van zelfgemaakte pasta, pesto en een stukje vis kwam Rogier gezellig bij ons zitten. Twintig jaar had hij dit café nu, en het liep altijd storm. Eigenlijk was hij gepensioneerd, maar ach…
Wij kregen steeds meer het gevoel: op deze plek willen we nog even blijven. En dat kon. In het eeuwenoude Château de Bardonenche. En daarover later meer…
Au revoir Rogier!