Het mag weer van Rutte en De Jong. Het mag weer, het kan weer en het MOET weer. Afgelopen zondagochtend ging de wekker heel vroeg. In plaats van rustig de krant te lezen en geïnformeerd te blijven, trok ik zuchtend mijn sportpakje aan. En mijn Grote Gymschoenen. Alleen al door die outfit aan te trekken voelde ik me meteen een stuk slanker en fitter. Ik onderdrukte snel de neiging om met Grote Gymschoenen en al weer terug in bed te duiken. Let wel, het was ZONDAGochtend.
Op de trap kwam ik mijn bovenbuurmeisje tegen. Ook op Grote Gymschoenen. “Goed zijn we, hè?” zei ik. “Ik was vannacht pas om vier uur thuis”, kermde ze. Kijk, ik zei maar niets meer.
Ik fietste als een bezetene naar de Jordaan, naar de leukste sportschool van Amsterdam. Hier onderwerp ik me al jaren geheel vrijwillig aan moderne folteringen als pilates, bodyshape en bodypump. Samen met nog zo’n vijfentwintig zwoegende vrouwen in de leeftijd van 17 tot 77 jaar. Deze week drie keer! Tja… Als je sixty something bent, dreigt het algehele verval, de ineenstorting, en vooral: de ‘Juliaantjes’. Weet u wat dat zijn, Juliaantjes?
De term Juliaantjes heb ik voor het eerst gehoord van mijn vriendin Annemarie Oster. Ze vertelde mij dat we deze titulatuur te danken hebben aan onze lieve koningin Juliana. Ook toen Juliana al héél lang voorbij de sixty something was ging ze nog steeds met ontblote armen door het leven. In haar mouwloze koninklijke robes wuifde ze verwoed naar haar volk. Maar als ze naar rechts wuifde, zwabberde haar onderarm naar links. Dat krijg je, op die leeftijd. De schat. Vandaar de titulatuur voor die zwabberende onderarmen: Juliaantjes.
Dat willen wij moderne vrouwen natuurlijk niet, Juliaantjes. Daarom heb ik voor mezelf twee gewichten aangeschaft. Voor thuisgebruik. Om de Juliaantjes een lesje te leren. Het zijn blauwe gewichten. Ze wegen 2 kilo ieder. Ik heb ze Rocky 1 en Rocky 2 genoemd.
Nu heb ik geen leven meer, sinds ik Rocky 1 en 2 in huis heb. Zit ik ‘s avonds op de bank, hoor ik ze al morrelen in de kast. Vragend om aandacht. Af en toe hoor ik een dreun. Ze vechten. Met elkaar en om mijn aandacht. “Stil!”, zeg ik, “ik zit een film te kijken!” Maar daar nemen ze geen genoegen mee. Ze blijven spoken totdat ik ze oppak en braaf mijn oefeningen doe. De despoten.
Meteen ondraaglijk branderig gevoel in armen en Juliaantjes mag ik ze uiteindelijk weer in de kast stoppen. Dan val ik uitgeput op bed. Mis zelfs het laatste journaal. Tja, ook het kranten lezen schiet er dus bij in, nu ik sport. Waarschijnlijk eindig ik als een dom blondje. Maar dan wel eentje zonder Juliaantjes.
Marij Sloothaak
-Deze column is eerder gepubliceerd in het Kring Magazine van Sociëteit de Kring-