Du du du du du du...

Heeft u misschien onlangs een boot vol zingende zotten over de grachten zien varen? Nee, niet bierdrinkend en brallend en lallend, maar duidelijk van een beter allooi. Verdi zongen ze, en Bach. Een stukje Schumann. Ze zongen ook gewoon ‘Aan de Amsterdamse grachten’, maar dan wél víerstemmig.

Weet u wat een kunst dát is!

 Heeft u ze gezien? Dat was het Kringkoor, van Sociëteit de Kring. Op ons jaarlijkse uitje. Een verslag van een memorabele dag…

 Vanaf half 12 in de ochtend werd de Kring opgeluisterd door een illuster gezelschap. De dress-code voor dit uitje was: ‘feestelijk.’ Dit had elk koorlid op geheel eigen wijze geïnterpreteerd. Bij de dames zagen we veel hoedjes, té hoge hakken, ruches, glitters, en vanzelfsprekend, duizelingwekkende decolletés. Bij de heren: jasje dasje of strikje en hier en daar een overhemd met ruches. Een enkeling vond een korte broek ook wel feestelijk genoeg.

 De dag begon met koffie met zoete versnaperingen en de zoetgevooisde stem van onze muzikale surprise: chansonnier Nico Knapper. Onze dag kon eigenlijk al niet meer stuk. Vervolgens togen wij naar de Leidse Kade om monter aan boord te stappen van een grachtwaardige schuit.

 ZINGEN zouden we! Onder leiding natuurlijk, van onze begeesterde dirigent Pieter Nieuwint, met aan de piano Jozef van der Grinten. Eerst even inzingen: Lascia Ch’io Pianga. Dit schudden we natuurlijk zó uit onze mouw. Daarna… Schumann bij de Schreierstoren. Bourree van Bach op de Brouwersgracht….

Dun-du-dun-du vu du d’n du vu du bu dun dun du vu du bu du du…

Gershwin langs de Gelderse Kade. ‘Aan de Amsterdamse grachten’ , zongen we overal.

 Af en toe moesten we ons gezang even onderbreken voor een welgemeend applaus van de kade of van langsvarende bootjes. Terecht! Ook bij de wachtrij bij het Anne Frankhuis hadden we, traditioneel, veel succes.

Óp nu naar het Sarphatihuis, om een aubade te brengen aan Ramses Shaffy. Helaas. Aldaar aangekomen troffen we Ramses niet aan. Ziek. Ons publiek: een veertigtal geknakte oudjes. Wat hebben ze genoten! Vooral bij ons succesnummer: ‘Je bent als een wilde orchidee’, deinden ze lustig mee.

Na een zacht applaus togen we weer naar onze schuit. Eindelijk aan de rosé. Het werd hoog tijd voor La Forza del Destino van Verdi. Wat een genot. Tijdens de solo van Pieter, waarbij hij altijd de ogen ten hemel slaat, werden we weer even op slag verliefd op hem. En hoe heerlijk om E voi protééééééégáááááááá… zonder schaamte te mogen laten schallen over het IJ! Bij de laatste dramatische pianoakkoorden van Jozef werden we even stil van binnen.

Zon en rosé deden hun werk. Rond vijf uur arriveerde deze boot vol zuipschuiten weer aan de Leidse Kade. Vooruit, nog één keer dan: ‘The long day closes.’

Go to the dreamless bed, where grief reposes…

Dan weer, op onze nu echt véél te hoge hakken naar De Kring, alwaar we werden gefêteerd op Prosecco en een tweede optreden van Nico.

En dan: helemaal los. Vrij zingen met Pieter achter de piano. Het hele repertoire ging er aan. Natuurlijk zongen we te hard. En vast vals. Maar dat mocht, vandaag.

Met de klanken van: “Every- time I say goodbye…”, nog in de oren ging ik de trap af. Pas in september mogen wij weer zingen. Ik ga ze missen, die zingende zotten!

I cry a little…

Marij  www.www.marijsloothaak.nl