In Londen kun je wel leuk shoppen.Even bellen met mijn dochter
Oh, wat ga ik mezelf verwennen vandaag. Ik heb het verdiend, ik heb zó hard gewerkt. Bovendien moet ik broodnodig ontstressen. Lekker een nieuw geurtje kopen, in de grootste en meest decadente verpakking. Feu D’issy, of misschien Calvin Klein?
Nieuwe Nike sportschoenen, die heb ik écht nodig. En zonder een nieuwe zwarte broek kan ik écht niet langer leven.
De GSM op voicemail. De PC krijgt een doek over z’n kop, zodat hij me niet zo beschuldigend aankijkt. Vandaag is het míjn dag! Shoppen geblazen!
In een vrolijke bui loop ik de eerste boetiek in. Er hangen drie meisjes over de toonbank. Ze kijken niet op of om. Maar een kniesoor die dáárop let. Maar dan zou ik toch wel érg graag een maatje groter willen hebben. Ik roep een verkoopster. Vriendelijk. Een maal. Twee maal. Ik kom gewoon niet over de muziek heen. Ik besluit het in een andere winkel te proberen.
Na lang zoeken vind ik hier de verkoopster tussen een rek met lange jurken, op de grond. Echt waar! Ze is druk aan het praten in haar mobieltje. Als ik mijn mond open doe om wat te vragen gebaart ze nijdig naar haar telefoon: “Zie je niet dat ik bezig ben!”
Ik deins terug. Oh, sorry hoor. Ik besluit haar niet verder te storen.
Volgende winkel. Hier vind ik hélemaal de broek die ik wil. Graag zou ik even willen afrekenen. Juffrouw? Juffrouw? Juffrouw heeft I-pod op, hoort me niet. Pas als ik haar even door elkaar heb gerammeld wordt ze wakker. Chagrijnig, kauwgumkauwend neemt ze mijn geld aan.
Het stoom komt uit mijn oren als ik de winkel uitloop. Sorry dat ik u stoor. Sorry dat ik koop. Sorry hoor, dat ik klant ben!