Ik snap er geen jota van…

Aan de vleugel met notenleraar Bert.

Ik zing nu al zo 14 jaar in eerst één en nu in twee koren, waaronder een kamerkoor van 12 man/vrouw. Met mijn letterlijk grote mond. Met die grote mond zing ik Mozart, en als u wilt Verdi, of Dvorák. Maarre…- het schaamrood voel ik nu op mijn kaken komen -ik kan geen noot lezen. Nee, geen blokfluit gefloten vroeger. En ook geen pianoles gehad. Kan ik het helpen? Nu ben ik blijkbaar wel gezegend met een aardig muzikaal gehoor. Na één of 2 keer voorspelen weet ik het wel. En de begintoon hoor ik meestal al van tevoren in mijn hoofd. Ook ´hang´ ik graag aan een ervaren sopraan die zich daar graag voor laat leunen. Zo heb ik me er al die jaren aardig doorheen weten te schmiecheln. Maar het echte werk is dit natuurlijk niet. Zo langzamerhand ging het niet langer, vond Bert, een van de zeer ervaren notenlezers en zangers van het Kringkoor. Dus werden er een paar zangers en zangeressen uitgepikt voor een notenleesklasje. Een strafklasje. Met huiswerk. Nu ben ik zo langzamerhand op de leeftijd dat ik zeer eigenwijs begin te worden. En bij het woord ´huiswerk´ gaan bij mij sowieso de haren echt overeind staan. Hoezo? Huiswerk? Wie denk je wel dat je… Ik ben toch geen 50 plus geworden om… Kinderachtig, maar waar. Enfin. Onlangs hadden we onze eerste les. Drie sopranen, een bas en een tenor. Van tevoren moesten we als huiswerk deze website van de Digischool doen, klik hieronder. Een notenleerles voor kleuters zoals wij. Nu weet ik dus dat wat een mol en een bes en een gis is. En de notenladder schud ik zó uit mijn mouw. Ik voel me al een hele piet. Nu ben ik er helemaal klaar voor! Nederlands Kamerkoor, watch out, here I come…