Op het bedrijf waar ik regelmatig kom als freelancer, loopt sinds kort een stagiaire rond. Laten we haar maar Tina noemen. Tina is veelbelovend. Intelligent. Ze ziet er fantastisch uit. Ze heeft alles mee om een glanzende carriere als vakvrouw én als mens tegemoet te gaan.
En toch ging ik mij na een paar dagen érg aan haar ergeren. Waarom? Het is toch een engel van een meid?
Maar… Tina schiet nog nét even vóór jou een deur binnen. Gaat op de enige stoel zitten die nog vrij is. Ze stormt je kamer binnen, en stelt haar vraag zonder te wachten of het kan. Ze loopt bellend door de gang, en botst daarbij per ongeluk tegen je aan.
Haar gedrag ging onbewust op mijn zenuwen werken, hoe aardig ik haar ook vind. Want Tina is grof en lomp. En het arme kind kan er niets aan doen. Ze weet niet anders. Ze heeft gewoon geen manieren geleerd! Onbewust asociaal? Waarschijnlijk.
Ze weet niet hoe het moet, heeft geen rolmodel meegekregen.
Eigenlijk is dit koren op mijn molen, gna, gna. Niet voor niets heb ik er altijd zo op gehamerd dat mijn kinderen manieren moesten leren.
En dan is opvoeden helemaal niet leuk. Je voelt je een oude zeur soms: “Kijk de mensen aan, als je met ze praat! Eet met vork en mes! Laat een ouder iemand vóór gaan! Niet met volle mond…” et cetera. Moedeloos word je er soms van. Maar als ik Tina zie dan denk ik: je doet het niet voor niets.
Want: onopgevoed is sociaal gehandicapt.
Vanochtend, 29 april, stond er een column van Pieter Hilhorst in de Volkskrant. Hierin fulmineert hij tegen een stelling van Attje Kuiken, Tweede Kamerlid voor de PVDA. Zij zegt: “Wat we nodig hebben, zijn strenge vaders en moeders die kinderen weer op hun plaats weten te zetten.” Hilhorst op zijn beurt pleit voor een, volgens zijn eigen zeggen, ‘softe benadering.’
Bijvoorbeeld over het oplossen van conflicten van kinderen onderling: “Dwing ze om het uit te praten en zich in een ander te verplaatsen.” Hij doet een beroep op het empatisch vermogen van kinderen dus. Heel mooi. Maar wat Pieter Hilhorst vergeet, is dat iemand ze wel ooit moet vertellen HOE het hoort. Wíe heeft er gelijk in een conclict? En waarom? Wat zijn de normen? In deze rol past een (strenge) moeder, vader of leerkracht. Als rolmodel. Als voorbeeld. Zodat we geen bewúst asociale kinderen kweken.
Marij Sloothaak
Sire: ’95 procent van de Nederlanders gedraagt zich weleens onbewust asociaal.’ www.sire.nl
Column Pieter Hilhorst in de Volkskrant:
http://extra.volkskrant.nl/opinie/artikel/show/id/3262/Met_korte_lontjes_doe_je_zo%21