Ik heb afgelopen week voor het eerst verstek laten gaan met mijn column. Het spijt me zeer. Maar onverwacht zat ik opeens in Menton, Frankrijk. Dat gebeurt soms in een mensenleven. Nu staat Menton bekend om het subtropische klimaat. Het regent maar een paar dagen per jaar. U raadt het al. Van de 4 dagen dat we er waren hadden we 3 dagen subtropische regenbuien. Gelukkig zat er ook nog één zonnige subtropische stranddag tussen.
Nu zijn wij niet voor een gat te vangen. Mijn gezelschap en ik delen namelijk één gezamenlijke hobby: eten en drinken. Dit bracht ons van mosselen in Menton, naar eendenborst in Monaco en Paella in Nice. En ook nog naar Boliviaanse niertjessoep en kleine gegrilde schaapjes.
En dit laatste ga ik niet uitleggen.
Bovenstaande foto is ietwat wazig. Dat is expres.
Omdat ik me zo schaam voor die ongeneerde hobby: ‘eten en drinken’, heb ik mijn gezelschap gevraagd een hele onscherpe foto van me te maken. Nou, dat is aardig gelukt. Het is een soort paparazzifoto geworden. Ik lijk een soort mystery guest. Is ze het wél of is ze het niet, daar wéér aan die dis. Ik vrees dat ze het is. Morgen maar weer fitnessen.
Of zo.
Marij
ik kocht vandaag voor een maal op zondag met een duitse kennis en een zoon plus vriendin een lamsbout geproduceerd in virginia slechts 160 miles weg van de winkel want wij kopen lokaal en sustainable voedsel… ipv lamsvlees uit nieuw zeeland wat wel 3 keer goedkoper is natuurlijk. paella in menton lijkt me wel heel lekker. ooit ging mijn wijlen moeder met mijn jongere broertje ineens om duistere reden getweeen naar menton ergens in 1956, wij weten nog steeds niet waarom ze dat zo nodig moest toen!