Ik heb hem. Een Nespresso ja.

Na me jarenlang met de, merkwaardig genoeg, alom bejubelde Senseo beholpen te hebben, kon het echt niet meer. Geef toe: de Senseo produceert niet meer dan een soppig, soepig, bruinig goedje, dat ergens HEEEEL  in de verte op koffie lijkt. Het is lekker makkelijk ja. En aan het ouderwetse gedrup, drop, drip van het Hollandse bakkie filterkoffie doen we niet meer. Geen tijd. Bovendien stond het de helft van de tijd toch maar in te drogen op het warmhoudplaatje. Die geur!

Nu heb ik dus een Nespresso. Niet vanwege George. Ik geef toe, het is een lekker ding. Hoewel, iets te zelfverzekerd. Vind ik dan. Maar George Clooney is zo’n man waarvan mijn moeder van 78 zegt: “Dat vind ik nou een stuk.” Ja mam.

Die Nespresso heb ik dus niet vanwege George.

Vorig jaar kerst hadden ze een leuke aanbieding. Ik toog met mijn dochter naar de Amsterdamse PC. Naar de winkel van Nespresso. Daar werden we onthaald alsof we Beatrix en Maxima waren. Zachte muziek weerklonk. We mochten op donzige zetels gaan zitten. De cupjes koffie werden met fluwelen handschoenen aangereikt. Als waren het de kroonjuwelen. Wij naar huis, met onze Nespresso. Voorzichtig. Met 20 verschillende kleuren cupjes, die volgens mij allemaal hetzelfde smaken.  Uit een apparaat dat klinkt als een ouderwetse tandartsboor. Het is hele dure koffie bovendien. Iemand heeft me wel eens verteld hoeveel dat per kopje kost. Heb het meteen verdrongen. Want het is wel lekker.Dus… euh… Koffietje, George?