Edith Piaf. De stem, de chansons, de passie, de zelfkant, het leven…
Er is één chanson dat ik niet kan horen zonder geëmotioneerd te raken. Het chanson ‘Les amants d’un jour’ is een heel Parijs verhaal.Je doet je ogen dicht en je waant je in het Saint-Germain van begin vorige eeuw. Een donkere obscure kroeg. Gauloises, rode wijn, oeufs durs op de bar. Een barmeisje zingt: Moi j’essuie les verres… Ik maak de glazen schoon achter in het café. Ik heb teveel gezien om nog te kunnen dromen…’ Dan vertelt ze het verhaal van twee jonge geliefden, op zoek naar een hotelkamer voor één nacht. Als het barmeisje de deur van de oude hotelkamer zachtjes achter zich sluit ziet ze de liefde stralen in hun ogen. Zóveel zonneschijn, dat het haar pijn doet. Y avait tant de soleil au fond de leurs yeux, que ça m’a fait mal, que ça m’a fait mal…
Dan volgt de dramatische wending in dit chanson: de volgende dag worden ze gevonden, hand in hand, de ogen gesloten gericht op een andere dageraad… On les a trouvé, se tenant par la main, Les yeux refermés vers d’autres matins. De jonge geliefden hebben samen gekozen voor de dood. Waarom? Dat is het geheim van dit chanson…
Allez; eindelijk heb ik het aangedurfd het chanson zelf te zingen. Zonder tranen. In een ‘tussen de schuifdeuren setting’ zing ik hier Les amants d’ un jour van Edith Piaf. Me voilá! Met aan de piano Richard Hengeveld.