Korthals Stuurman theaterbureau;

Komt een vrouw bij de dokter

Tranen, stiekem snuffen en geritsel met zakdoekjes

Op uitnodiging van Korthals Stuurman Theaterbureau mochten wij naar de première van de toneelbewerking van het boek: ‘Komt een vrouw bij de dokter’ van Kluun. Het boek gaat, in heel kort bestek: ‘over een vrouw die doodgaat aan kanker en ondertussen door haar man wordt bedrogen.’ Er is  even geaarzeld de uitnodiging aan te nemen. Ik heb zelf ongeneeslijke kanker. Niet echt een ongedwongen: ‘avondje uit’ dus voor mij.

Het verhaal gaat over twee dertigers: Carmen en Stijn. Ze hebben alles; naast hun succesvolle carrières ook een leuk dochtertje, en een vaste feestavond op vrijdag. Dan gaan ze geweldig uit hun dak; dansen, alcohol, pillen… Om daarna weer heerlijk opgeladen in het echtelijk bed te tuimelen. Tot Carmen ziek wordt. Ze heeft een agressieve vorm van borstkanker.

In het begin is Stijn de lieve echtgenoot die meegaat naar dokters en bestralingen, en haar haar teder afscheert als ze kaal wordt door de chemo’s. Als de ziekte erger wordt begint Stijn troost te zoeken in het nachtleven, en krijgt zelfs een serieuze relatie met de sexy Roos. Later biecht hij op aan Carmen, dat hij tijdens hun relatie minstens twintig keer is vreemdgegaan. Carmen moet dit ondergaan, bovenop de diverse behandelingen en bestralingen waar ze doodziek van wordt. Ze overleeft het niet.

Het is mij niet gelukt, ook in deze toneelbewerking niet, om sympathie op te vatten voor de figuur van Stijn. Nee. Sorry, vreemdgaan is verkeerd, vreemdgaan met een zieke vrouw is onbegrijpelijk. Maar daar ging het in deze voorstelling niet om.

Wel heb ik ademloos naar de voorstelling gekeken. Maartje van de Wetering, met haar buitengewone grandeur als de doodzieke Carmen. Xander van Vledder als de, naar mijn mening, leeghoofdige Stijn. En Marie Louise Stheins in de rol van de, een beetje gekke schoonmoeder.

En daar gingen ze, mijn tranen. Tijdens het afscheren van het haar van Carmen. Toen ze kotsend over het toneel ging na haar chemo’s zocht ik naarstig naar mijn zakdoekjes. En terwijl Carmen filmpjes voor haar dochter maakte, voor later, biggelden ze weer, mijn tranen. Om met een dikke keel op te staan voor de staande ovatie. Een mooie voorstelling.