Hoera! Het is gelukt. Ik heb voor eind juli, begin augustus twee weken mijn zalige appartement in Valencia -spreek uit: Balenthia- kunnen boeken. Tot voor een half jaar had ik, als rechtgeaarde Francofiel, niets met Spanje, laat staan met Valencia. Associaties met Imca Marina, en Duitse zonnebrandolieglimmende bierbuiken kwamen op mijn netvlies. Niets is minder waar. Toen ik in maart mijn aldaar Spaans studerende dochter bezocht was ik op slag verliefd op het charmante stadje. De leuke pleintjes en straten. De enige restaurantjes. De aardige mensen. De geweldige overdekte markt waar de gamba's en exotische vissen mij lieten watertanden. En dan dit leuke apartement. Twee etages, voor vier personen, mét dakterras. Ik heb direct het emailadres van de eigenaresse genoteerd, en het appartement gehuurd voor een méér dan schappelijke prijs.
Natuurlijk komen de kinderen langs, ruimte zat. Vrienden van mij zitten in die tijd in de buurt van Barcelona, dus een paar dagen Barcelona zitten er ook in.

Ik zal er ook een aantal dagen alleen zitten, laptop en boeken mee, HEERLIJK. En nu zit ik dus op Spaanse les.

Bij Molinos De Viento hier in Amsterdam. Het waarom van deze naam -de windmolen- ontgaat mij, maar als Donna Quichotta ga ik de strijd met deze nieuwe taal nu graag aan.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik zo'n vijf jaar geleden óók al een poging heb gedaan Spaans te leren. Het was vóór de reis met mijn kinderen door Costa Rica, Nicaragua en Honduras. Een mondje Spaans is op zo'n reis nooit weg.

Dus toog ik met mijn zoon Joris naar Spaanse les. Maar nu gebeurde er iets opmerkelijks. Je moest natuurlijk ook huiswerk doen. Ik moest weer woordjes leren. Vervoegingen van werkwoorden. En daar had ik geen zin meer in. Na alle woordenlijsten Frans, Duits en Engels zei een stemmetje in mij: nee! Nee, jij hoeft geen woordjes meer te leren. Dan hoef jij niet meer! Dus in mij kwam een diep geworteld verzet. Neeeeeee… geen woordjes meer!

Ik heb me door die Spaanse lessen heen geschmiechelt. Onder de tafel gedoken als ik een beurt kreeg. Afgekeken bij mijn zoon. Ik geef het met het schaamrood op de kaken eerlijk toe.

Maar nu zit ik dus weer op Spaanse les. Maar… het is een speciale cursus zónder huiswerk. Speciaal voor domoren zoals ik. Je leert alles ín de les en mag het boek erbij houden.

Onze lerares heet Lola. Een énig mens. Ze is zo verschrikkelijk leuk en enthousiast dat ik voor haar van mijn geloof ben gevallen. Ik doe nu stiekem wel huiswerk. Om een wit voetje te halen bij de juf. Dus vanmiddag ga ik weer aan de slag.
Hablo
Hablas
Habla
Hablamos…

Marij

Rosa in Guatamala