Niet te geloven… dat ik in 2010 nog onbekommerd met vriendin Anneke naar Egypte ben geweest; net vóór de Arabische storm. Daarom nog even deze blog over ‘respect’.
Tuurlijk had ik eraan gedacht. Geen blote armen in Egypte. Respect tonen voor ‘s lands zeden en gebruiken. Maar om nu hooggesloten met 40 graden door Luxor te dwalen? Na de eerste verstikkend hete dagen besloot ik toch mijn zomerse nopjesjurk uit de kast te halen. Dat we die dag naar de tempel van Luxor zouden gaan, was ik even vergeten. Toen ik vrolijk mijn schoenen uitdeed om de tempel te betreden kreeg ik tot mijn verbazing een glanzende groene cape aangereikt van de portier. “Oh”, zei ik verrukt en naief: “Waarom mag ik die aan?” “Je bent te bloot”, zei een van mijn reisgenotes bits. Aha. Mijn -met moeite zichtbare- blote knieën en kleine decolleté waren ‘eeb’; schande. Dus kreeg ik voor straf een frivole groene cape te dragen. Ik vond het geen straf…
Het is sowieso voor een westerlinge vreemd om in een Islamitisch land te verkeren. Men kijkt met soms onverholen minachting naar je. Naar je blote knieën. Je naakte armen. Nu moet je proberen niet onder te duiken in de vooroordelen. Gelukkig had ik op Schiphol het boek ‘Een goede man slaat soms zijn vrouw’ van Joris Luyendijk gekocht. Hierin beschrijft hij treffend zijn verblijf tussen leeftijdsgenoten aan de universiteit van Cairo. De discussies, de overtuigingen van de jonge moslims. De dualiteit. De idiotie. Zo zijn in zijn boek zowel mannen als vrouwen er zeker van dat mannen nu eenmaal betere hersenen hebben dan vrouwen!
Toch krijg je al lezende een klein beetje begrip voor hun opvattingen. Zo zijn ze ervan overtuigd dat het dragen van Boerka of hoofddoek respectvol is voor de vrouw.  Ze wordt hiermee beschermd voor de onbeschaamde blikken van mannen. Of erger. En waarom zou je jaren sparen voor een bruidsschat als je een vrouw zó in bed kunt krijgen, zoals in het Westen?
Onze gids in Luxor was een aantrekkelijke, moderne man van een jaar of dertig. Hij sprak liefdevol over zijn vrouw met wie hij net was getrouwd. Ik had hem willen vragen of zijn vrouw ook een hoofdoek droeg. Maar durfde het niet. Waarom? Waarschijnlijk was ik bang om met hem in een genante discussie te komen. Jammer. Want uit het boek van Luyendijk begreep ik later dat een rechtgeaarde Egyptenaar juist trots is op zijn vrouw als ze een hoofddoek draagt. Op een gegeven moment werd het mij teveel. Ik zag mannen in witte ‘jurken’ op het land werken, terwijl de vrouwen in zwarte boerka’s liepen. In die helle hitte. Ik barstte los: ‘Waarom moeten vrouwen ZWARTE kleding dragen? Terwijl iedereen weet dat zwart de hitte aantrekt?
De jonge gids dacht even na. “It’s true that white clothes are more comfortable in the sun. But black clothes for women show more respect.”
Ja, daar zat ik dan. Ik had kunnen zeggen dat ik het respectvoller naar vrouwen vond om hen comfortabele kleren te laten dragen in deze hitte. Maar ja, hier ligt een wereld van verschil. Niet uit te leggen. Terwijl ik dit schrijf slaat er een besef bij mij toe: waarom kreeg ik in de tempel een frivole GROENE cape aangemeten? Groen, en geen zwart? Tja, als goddeloze toeriste verdien ik geen respect en ben ik natuurlijk sowieso reddeloos verloren. Voor Allah dan.
Marij Sloothaak